OTAR

Bir yanımız uçurum, öbür taraf dim dik yar;

Geri dönmek imkansız, çünkü bu yol pek de dar.

Gideceğiz napalım, yettiğince gücümüz;

Bir gün bu yol bitmeden, biter zavallı Otar...

İsmail Otar (1982)

Ah

Ah, tanımasam da
Konuşamasam da
Gülerek bakarken bana
Sahilden adaları izler gibi
Susup konuşmadan
Sıkılıp usanmadan izlesem seni
Güneşli havaların denizi parlattığı gibi
Nur cemalin gönlümü aydınlatsa
Sevmek ibadet olsa gerek seni
Adı tapılacak kadar güzel olan kadın

Amor Fati

Gidesim geliyor

Öyle çok uzak mesafelere değil

Kendimden uzaklaşsam yeter

Mesela evimden çıkıp tanıdığım sokaklarda

Kendimi bilmeden bir yabancı gibi yürümek

Ağzımda sigaram, başım düşüncelerden duman

Kalbimse batık bir gemi misali ağır, yoğun

En koyu maviliklerde kurtarılmayı beklercesine

Gidesim geliyor

Nereye varacağımı bilmeksizin

Sonunu  bildiğim yollarda

Her defasında kaybolma

Ya da tanımadığım yerlere varma ümidiyle

Gitmek de çare değil

Bildiğim yollardan bilmediğim yerlere

Zamanı unutsam da

Aynaları kırsam da

Lal misali susup sesim çıkmasa da

Kör olup bu gözlerle görmesem de

Biliyorum ki içimdekiler benimle beraber

N'aparsam yapayım

Nereye gidersem gideyim

O bırakıp gitmeyecek

Beni “ben” edecek içimde tüm sessizliğiyle

P.O.V

Köşeye sıkışmış hissettiğim anlardan birindeyim. Cipralex 10 mg da olmasa zihnim pili biten kumanda gibi tutukluk yapacak, sinyaller kesikli gelip gidiyor. Değişik anlarda yazmak üzere tuttuğum notlardan birine sığınma ihtiyacı duydum. Zihni mastürbasyona ihtiyacım var kısacası. Yağmur da başlamış dışarıda. Tam da benim havalarım. Uzun zaman sonra silkelenelim, pasımızı atalım.

Yaşam algımız ve yaşama bakış açımız, bunlardan mütevellit şekillenen hayatımız temel olarak aile (kendilerine benzer bireyler yetiştirmekle yükümlü en küçük insani birim), eğitim (aslında okul adı altındaki resmi beyin yıkama merkezleri) ve sosyal çevre (kendinden başkasını ötekileştiren faşizan toplama kampları) üçgeninde yapılanmaktadır. Felsefi açıdan insan zihni deneyciler tarafından "tabula rasa" olarak boş bir levha gibi nitelendirilmekle birlikte, bu boş levha bu üçgende levhanın esas sahibine telif hakkı ödenmeden yaz boz tahtasına dönüştürülür. Bireyin, zihninin üzerinde kalan boşlukları doldurmak için çok ufak bir inisiyatif kullanma yetisi vardır. Bu bağlamda birey ne kadar deneyimleyerek öğrenmeyi ve hayatını şekillendirmeyi denese de çabası inşası tamamlanan bir binanın duvarlarını boyamaktan öteye geçmeyen bir çalışma olarak kalacaktır.

Hayatı deneyimlemek, cesur olmak ve öğrendiklerinden "ben"i yaratmak, (aslında eskisini üzerine yeni fonksiyonlar tanımladığımız için mimari açıdan "ben"in renövasyonu da diyebiliriz) kişinin bulunduğu noktadan hareket etmesini veya statükoyu bozacak şekilde bakış açısını değiştirmesini gerektirmektedir. Bulunduğu yeni noktadan baktığında o güne kadar alışageldikleri karşısında bireyin şok yaşayacağı bakidir. Filmlerdeki köyden kente gelen genç kız tiplemesi aslında bu durumun vücuda gelmiş en belirgin halidir. O güne kadar gördükleri ve beyninin yorumladıkları ile o günden sonraki dünyası tamamiyle farklıdır. Değiştirdiği bakış açısı zamanla öğrenmesine sebep olur ama film boyunca onun köylülüğü hep suratına vurulacaktır.

Bakış açısını değiştirmek kişinin kendisini değil ardından gelecekleri etkiler. Kişi, bakış açısını değiştirene dek "olmuştur". "Tabula rasa" bekaretini çoktan yitirmiş, bireyin vurduğu fırça darbeleri koyu tonlara gölge düşürmekten öteye geçememektedir. Bakış açısı değiştirildiğinde algı organlarıyla yakalanıp beyin tarafından anlamlandırılan yeni realiteler ile beynin geçmişten beri üretegeldiği fikir, duygu ve inançlar arasında kişi paradoksa düşer. Kişi, algıladıklarına bağlı yeni zihin mahsülleri  ile zihnine katman katman yazılanlar arasında bocalamaktadır. Kendi eylemlerini denetlemesi ve değiştirmesi hiç de kolay değildir. Bunu başarsa dahi filmlerdeki kentliliği öğrenmiş ama içine sindirememiş köylü kızlığını üzerinde taşıyacaktır. Dolayısıyla tutum ve davranışlarda değişimin doğal olarak gözlemlenebilmesi kendinden sonraki kuşaklara sarkabilecektir.

Statükoyu bozmak en zorudur. Çünkü birey bulunduğu sıkıcı ama güvenli limandan asla ayrılmak istemez. Velev ki zoru başarıp demir aldıysa da, engin denizlerde yol aldıkça, her yeni liman karşısında ayrıldığı limanı hatırlayacak ve onunla kıyaslama yapacaktır. Ne de olsa liman dedikleri sadece onun o güne kadar yaşadığı değil midir?

Duman Altında

Gecelerimin sessizliğindesin
Şafağın maviliğinde, tan kızılındasın
Işıl ışıl İstanbul gecelerinde kadehimlesin
Dostlarla sohbette dudağımdasın
Seni yâr gibi çekmediğim zamanlarda içime
Varlığın yüreğimin üstünde
Aldığım soluğun yarenisin her nefeste
Ateşli bir dilber misali
Yakarsın dışımı da içimi de
Bilirim ölümüm de senden olacak
Soracak ahali "zorun neydi be adam"
O vakit kurşini sular berraklaşacak,
İçim dışıma vuracak,
Etrafına ateş püsküren bir dağ nefretiyle
"Sen yoktun, huzur yoktu, mutluluk yoktu
Bir tek hiçlik ve o vardı" dökülecek dilimden
Terk etmiyorum seni ya da edemiyorum,
Yoksa kara sevdalı gibi sana mı tutkunum
Yokluğun hiçliğime delalet
Yanarsın benim için kor alevlerde
Parmaklarımın arasında, ateşinle avunurum
Ve bu gece yine seninleyim,
Tıpkı sen ve dudaklarım gibi
Yanımızda kanun ve tanburun ayrılmaz birlikteliğinde

Üç Noktam

"Sensizliği dinlediğim şu hazan gecesinde ruhum tüm ızdırabıyla kışı özlüyor."



Sen gittikten sonraki ilk yağmur bu. Hatırlarsın, yağmurlu günlerde açardık penceremizi. Çoşkumuz yağmurun sesine karışırdı. Bütün kainat meraktaydı birlikteliğimize. Gök gürler; dalgalar köpürür, öfkelenir; nehirler haykırırdı. Ama, ben kimseyle paylaşamazdım seni. Sadece, rüzgar bizim gizli saklı sırdaşımızdı. Rayihan rüzgarın sus payıydı. Rayihanı özledim...

Sen pencereye yanaşırdın. Ben ise uzaktan seni seyrederdim. Sigaran incecik parmaklarınla efsunlara bürünürdü. Gözlerin çizgi çizgi, incecik sicimlere dönüşürdü. O kadar ciddi üflerdin ki dumanını; seni havada oynaşan halelerden bile kıskanırdım.

Şimdi elektrikler kesik, kapkaranlık. Sensiz evimde hep birşeyler eksik. Biliyor musun, halen bıraktığın yerdeyim. Ayaklarım pervazda rüzgarla hoşbeşteyim. Rüzgar, rayihanı ve yaşanmışlıklarımızı taşıyor bana. Uzaklarda bir piyano sesi... O derinden gelen şuh sesini anımsatıyor. Sensizliği dinlediğim şu hazan gecesinde ruhum tüm ızdırabıyla kışı özlüyor ve dudaklarıma hep şunu fısıldatıyor:

" Bana Özdemir' in şiirlerini sevdiren kadın, Kadınım! İçime hapsoluyor adın."

An & Kadın

Rakı masasındasın deniz kenarında
Sohbeti hos gözleri bos bakmayan
Kadın gibi kadın türünden hatunlar fısıldaşıyorlar
Rüzgar efil efil esiyor
Rakının acılığını hissetmiyorsun bile
Yağ gibi kayıyor boğazından midene usulca

Kadehler boş kalmıyor hiç
Mezeler on numara
Haydarisinden tut dalak dolmasına
Türk Ermeni Rum tadları
Masada önyargı, utanma, sıkılma yok
Herkes rahat
İlk intiba derdi bitmiş
Anın tadındasın artık
Demleniyorsun muhabbetle aşkla
Her geçen an ısdırap veriyor tadı damağında

Sabah olmuş akşamdan kalmalık var serde

Nasıldı akşam n'aptım derken

Koynundaki el burnundaki koku hatırlatıyor geceyi sana

O da uyanıyor seninle birlikte

Tüm gece birlikte de olsan yetmiyor

Dakikaların saniyelerin birlikte geçireceğin saliselerin hesabını yapıyorsun

Biraz daha dur biraz daha kal

Güneş yüzüne vuruyor, tek gözün kapalı yatakta açılmıyor

Ya da açmak istemiyorsun hayalin tadı damağında

Kal burada diyor

Mutfaktan tıkırtılar geliyor

Çaydanlık ıslık çalıyor

Çatal kaşık tabak tıkırtıları önceki geceden buselik makamındaki son şarkıyı hatırlatıyor

Elinde tepsi yanına geliyor

Yataktaki keyif gibisi yok onun da kalkası gündelik hayata karışası

Omlet tam istediğin gibi baharatlı

Peynir tam yağlı

Zeytin marine edilmiş

Çay desen kendinden önce kokusunu içirtiyor
Susmak yeter diyorsun dün konuştuklarımızdan sonra
Tebessümle, bakarak konuşmak sana da ona da yetiyor güneşli bir pazar sabah kahvaltısında