"Sensizliği dinlediğim şu hazan gecesinde ruhum tüm ızdırabıyla kışı özlüyor."
Sen gittikten sonraki ilk yağmur bu. Hatırlarsın, yağmurlu günlerde açardık penceremizi. Çoşkumuz yağmurun sesine karışırdı. Bütün kainat meraktaydı birlikteliğimize. Gök gürler; dalgalar köpürür, öfkelenir; nehirler haykırırdı. Ama, ben kimseyle paylaşamazdım seni. Sadece, rüzgar bizim gizli saklı sırdaşımızdı. Rayihan rüzgarın sus payıydı. Rayihanı özledim...
Sen pencereye yanaşırdın. Ben ise uzaktan seni seyrederdim. Sigaran incecik parmaklarınla efsunlara bürünürdü. Gözlerin çizgi çizgi, incecik sicimlere dönüşürdü. O kadar ciddi üflerdin ki dumanını; seni havada oynaşan halelerden bile kıskanırdım.
Şimdi elektrikler kesik, kapkaranlık. Sensiz evimde hep birşeyler eksik. Biliyor musun, halen bıraktığın yerdeyim. Ayaklarım pervazda rüzgarla hoşbeşteyim. Rüzgar, rayihanı ve yaşanmışlıklarımızı taşıyor bana. Uzaklarda bir piyano sesi... O derinden gelen şuh sesini anımsatıyor. Sensizliği dinlediğim şu hazan gecesinde ruhum tüm ızdırabıyla kışı özlüyor ve dudaklarıma hep şunu fısıldatıyor:
" Bana Özdemir' in şiirlerini sevdiren kadın, Kadınım! İçime hapsoluyor adın."
